Tolereren, Accepteren, Waarderen. (En dan hoef je het niet eens per se leuk te vinden.)

Je kunt er hoog en laag om springen, maar muziek is iets waar geen mens zonder kan. Natuurlijk kan de 1 met wat minder muziek dan de ander. Ik ben iemand die nog geen minuut zonder muziek kan. Ik luister dan ook bijna 24/7 muziek. Ja ook terwijl ik slaap, ik zet muziek aan als ik ga slapen, en wordt wakker met nog steeds dezelfde cd want ik zet het altijd op repeat. En na een nacht die cd hebben te geluisterd weet ik meestal 1 van die nummers op de cd uit mijn hoofd. Ik ben een muziekfreak, speel basgitaar, luister nagenoeg 24/7 naar allerlei muziek en doe ook nog de opleiding podium- en evenemententechniek. Ik kan niet zonder muziek van huis weg, als ik druk ben ‘s ochtends en door mijn eigen chaotische planning mijn oordopjes vergeet, kom ik liever een half uur te laat op school dan dat ik zonder muziek in de trein moet gaan zitten. Natuurlijk houdt iedereen van andere muziek. En dan zijn we dan ook aangekomen bij waar dit stukje over gaat.

Iedereen kan voor zichzelf wel uitmaken wat hij/zij wel of niet leuk vind. Dat is dan ook meestal het probleem niet. Het probleem zit het vaakst in tolereren en accepteren. Muziek is voor iedereen een andere ervaring en bij elke ervaring hoort bij iedereen ook weer andere muziek. Muziek maakt bij de 1 emoties los, de ander danst er gewoon graag op (ook dat kan een uiting van emotie zijn). Maar op het moment dat 2 mensen met radicaal verschillende muzieksmaken een discussie aan gaan over zijn/haar soort muziek dan hoor je vaak geluiden als: “Metal is kut en ongeïnspireerde bagger.”. Of: “Hardcore is toch geen muziek man je hoort alleen maar kgggg kgggg kgggg.”. En dit zijn slechts een paar opmerkingen waarmee ik bekend ben. (Misschien wel te bekend.)

Men accepteert de ander zijn keuze qua muzieksmaak niet zegt men dan. Bij mij springen er dan allemaal vage rode lampjes aan en uit in mijn hoofd op de maat van het luchtalarm dat elke eerste maandag van de maand getest wordt. Want dat is een gevolg van het andere wat men automatisch doet. Tolereren en accepteren zijn een heel belangrijk aspect van dit verhaal. Ik had vroeger ook zo’n broertje, je weet wel, dat type dat altijd alles precies in de tegenovergestelde richting moet doen als zijn broer want: “Oh wee!!” als hij ook maar iets op zijn oudere broer lijkt. Zijn hele imago zou naar de shit gaan man. Dus om het dan toch weer heel even in een hokje te stoppen voor de duidelijkheid. Ik luisterde vooral eigenlijk alles wat onder Rock, Blues, Grunge en Metal viel. Wat moest mijn broertje dan luisteren? Juist, een mengsel van Hardcore, House, Techno en in de latere stages toch wel het alom populaire Dubstep. Want als dat wat ik luisterde in de wereld van de muziek de noordpool is, dan was dat wel zo’n beetje de zuidpool.

En daar ging het dan. De discussie. “Jouw muziek is ongeïnspireerde bagger.”. “Ja en dat van jouw is niet eens muziek want muziek maak je met een instrument en niet met een computer.” Wrong, and wrong again. Wij moesten nog leren elkanders muziek te tolereren. Want het bestaat nu eenmaal. Of je het nu leuk vind of niet, of je het nu waardeert of niet. Het bestaat en andere mensen luisteren er toch wel naar omdat zij het wel Tolereren, Accepteren en Waarderen. Tolereren.

Nadat je het van elkaar tolereert dat je andere muziek luistert kun je ook met andere ogen naar de muziek van een ander kijken. Het duurde dan ook niet al te lang voordat ik het van mijn broertje ook accepteerde dat hij het luisterde. Stiekem begon ik hier en daar wel eens een keer een nummer te herkennen, een nummer interessant te vinden (Interessant ja, want leuk vinden mocht nog steeds niet natuurlijk.). Aan de andere kant hoorde ik zo langzamerhand wel een beetje via via dat mijn broertje mijn muziek ondertussen ook geaccepteerd had en over mijn muziek hetzelfde dacht als ik van zijn muziek. Ergens wel interessant. Accepteren.

Toen kwam er dat moment dat ik op een gegeven moment zei tegen mijn broertje: “Hey, hoe heet dat nummer? En van wie is die?”. Waarop mijn broertje me vragend aankeek en antwoordde: “Waarom wil jij dat weten? Je vind dit toch geen ruk aan?”. “Nou ik moet eerlijk zeggen dat ik deze melodielijn wel erg vet vind. Dus hoe heet dat nummer?” En zo begon op een gegeven moment een wisselwerking te ontstaan tussen mijn broertje en mij van nummers waarvan we dachten dat de ander er nooit wat aan zou vinden en al helemaal niet dat hij of ik er op dagelijkse basis naar zou gaan luisteren. Waarderen.

En dan komt het laatste gedeelte. Het leuk vinden gedeelte. Eigenlijk is dat misschien wel het minst belangrijke gedeelte. Je hoeft het echt allemaal niet leuk te vinden hoor maar misschien kun je het accepteren dat een ander het waardeert. En iets wat je leuk vind zul je waarschijnlijk eerst hebben moeten Tolereren, Accepteren en Waarderen. Ik zal even kort een voorbeeld geven want waarderen en leuk vinden is vaag. Tokyo Hotel bijvoorbeeld, ik vind dat ze technisch gezien goede muziek maken, ligt lekker in het gehoor (met name de Duitse versies) en ze zijn in het verleden best een grote band geweest, vooral onder de jongere mensen en dan weer vooral onder de meiden. Dat is de reden waarom het vaak op Radio en TV was, (toen MTV nog muziekvideo’s uit zond en VIVA nog bestond) en daarom heb ik het leren tolereren en accepteren, en na een tijdje vanwege de technisch gezien goede muziek ook weten te waarderen (En stiekem zitten er dan ook nog nummers tussen die ik toch wel een beetje leuk vind.). Dan is er nog een band waar ik helemaal fan van ben: Iron Maiden. Zonder 1 of andere reden vind ik die muziek gewoon helemaal bij mij passen en heb het dan ook in een mum van tijd getolereerd, geaccepteerd en gewaardeerd en ik vind het daardoor ook leuk, geweldig zelfs.

Iedereen is in staat alle muziek te tolereren. Beter gezegd: “Iedereen zou in staat moeten zijn alle muziek te tolereren.”. Sterker nog: “Iedereen zou in staat moeten zijn alle muziek te accepteren.”

Maar misschien is dat te veel gevraagd. En misschien gaat dit hierna ook te diep in dingen waar ik geen reet van af weet. Als je bepaalde dingen niet wilt tolereren, accepteren en waarderen. Tolereer, Accepteer en Waardeer dan op zijn minst de persoon die dat wel doet omdat hij recht heeft op zijn eigen mening, en de dingen die hij getolereerd heeft, geaccepteerd heeft en gewaardeerd heeft leuk mag vinden.

Nadenken

Utrecht, de stad. Aangekomen met de trein. Het is jaren geleden dat ik hier ben geweest, maar er is niet zo veel verandert. Vrijdag, eind van de middag. Alles is zo herkenbaar, en toch zie ik het niet want alles gaat op de automatische piloot. Wat deze stad ooit voor mij betekende is weg. Luisterend naar het nummer dat bij mij onherroepelijk mijn hoofd leeg maakt en rust geeft loop ik door het winkelcentrum, de roltrap af en uiteindelijk door de schuifdeuren naar buiten. Het is allemaal zo vertrouwd, ik loop tussen honderden mensen die allemaal van of naar hun werk/school gaan, of mensen die vanmiddag even zijn wezen shoppen. Ik ben één van de weinigen die hier komt om na te denken. Ik ga op in de massa, niemand ziet me. Of liever gezegd niemand merkt me op. De stad is niet het eerste wat te binnen schiet als je denkt aan rust en nadenken maar door mijn hoofdtelefoon op te zetten met het nummer My Earthdreamsuite for Guitar and Orchestra van Edenbridge wordt alles in de rest van de wereld op mute gezet en ben ik alleen met de muziek en mijn gedachten.

Het plein overgestoken links, en meteen weer rechts door de drieharingstraat. Het is meer een steeg dan een straat eigenlijk. De laatste keer dat ik in deze steeg kwam was het niet zo druk. Restaurantjes zitten er nu in overvloed. Alles wat er over is van de tijd dat ik hier vaker kwam zijn alleen nog maar herinneringen. Rechts af langs de Free Record Shop, de Hema. Links van me ligt de gracht. Langs de bibliotheek. Ik loop een stukje verder, en blijf daarna op een kruising even staan, bekijk de straat aan mijn rechter kant, de Steenstraat. Niks verandert sinds ik hier de laatste keer kwam. 20 passen verder, nog een kruising, dit keer kijk ik naar links en zie daar de Dom.

Na even te hebben staan kijken naar dat magnifieke gebouw waarvan ik ondertussen menig detail uit mijn hoofd ken besluit ik links af te gaan richting de Dom, de gracht over. Het is een typische vrijdagmiddag, het is druk en niemand die bewust merkt dat ik er ben. Er zullen geen mensen zijn die dit misschien per ongeluk op het internet lezen en denken: “Ja, die jongen heb ik eergister gezien.”. Ik besluit na de brug nog eens een keer links te gaan, automatisme misschien? Ik ben hier al zo vaak geweest dat ik niet meer weet of het een bewuste beslissing is geweest of niet. Coffeeshop Andersom aan mijn rechter kant, de gracht nogmaals links. Ik kijk even naar binnen. Na korte tijd besluit ik vandaag niet aan drugs te doen en loop door. Rechts zie ik Café/restaurant Graaf Floris, nog meer herinneringen.

Op dat moment begint net She Goes Down van Tonic, een 90’s postgrunge band, te spelen op mijn mobiele telefoon. Een traag, misschien zelfs wel een beetje treurig nummer dat in de juiste stemming beluisterd wel een aantal herinneringen ophaalt. Een stukje verderop zie ik Betsie’s kookwinkel, en ik loop daar even naar binnen. Altijd leuk om daar even rond te snuffelen, zo herinner ik me dat althans. Ik loop door en kom weer op een kruispunt. Linksaf, terug naar waar ik vandaan kwam. Of rechtsaf een leuke straat met wat cafeetjes. Het wordt links, wat heb ik aan een aantal cafeetjes zonder herinneringen? Alhoewel ik nu wel een biertje lust staat mijn besluit al vast. Ik loop nog steeds rechts van de gracht langs “de winkel van Sinkel” een monumenteus pand, langs het Wolff theater en Fortuna, een klein casino. Opeens voel ik trek. Waar is die McDonalds gebleven? Hij moet hier toch ergens zitten. En jawel hoor, om de hoek inderdaad. Ik haal wel wat bij Julia’s op het station. Op het moment van denken bots ik bijna tegen iemand op. We aarzelen allebei, links of rechts. En automatisme kicks in again, op de beat van Its Still In Your Eyes van David T. Chastain maak ik een danspasje, ook een herinnering aan deze stad. Een danspasje uit de Engelse wals, natuurlijk snel en zonder dat iemand het doorheeft uitgevoerd zodat we beiden onze weg konden vervolgen.

Terwijl het langzaam bij m’n bewustzijn binnen druppelt dat ik dat deed, ben ik al een paar straten verder gelopen. En sta weer voor de ingang van Hoog Catherijne. Ik loop weer naar binnen, de roltrap op, het winkelcentrum door richting het station. Terwijl ik dat doe denk ik bij mezelf dat deze stad te veel herinneringen heeft aan het verleden dat het mij te moeilijk maakt om te denken aan de toekomst, tenslotte is dat waar ik voor kwam. Eerst nog even naar Julia’s, eten en dan weer naar huis met de trein want het gewone leven gaat ook gewoon door en ik heb vanavond nog een vergadering.

Even voorstellen

Bloggen, veel mensen doen het tegenwoordig en waarom ik dan niet? Voor mij wordt het waarschijnlijk een mooi iets om dingen van me af te schrijven als ik weer eens niet kan slapen door mijn buien van inspiratie die toevallig net altijd komen als ik moet/wil gaan slapen. Misschien dat ik ooit iemand hier nog mee inspireer maar dat zien we dan wel weer!

Goed, even voorstellen dan maar. Mijn naam is Rick, 22 jaar, en doe de opleiding Podium- en Evenementen-Techniek (PET). Lichtenvoorde is de plaats waar ik vandaan kom, dat is een klein dorpje in de achterhoek en bij de lokale zwemclub speel ik  al bijna 16 jaar waterpolo (met aan het begin hier en daar een korte pauze natuurlijk om andere sporten te proberen.). Verder speel ik basgitaar en schreef/schrijf ik songteksten voor mezelf, de band waar ik in speelde en misschien wel alvast voor de band die ooit nog komen gaat. Ik luister naar allerlei muziek, maar de favoriete nummers komen toch wel vaak uit de vele (sub)genre’s van de Blues, Rock, Grunge en Metal. Dat is wel ongeveer al het spannende over mij.

Ik zal dan ook maar eens even een beginnetje maken aan mijn blog.

Vandaag heb ik de hele dag liggen “soggen”. Soggen??  Ja ja, “soggen”. Voor vandaag wist ik daar eerlijk gezegd (ook) niet wat dat precies was, maar ik zag het steeds vaker voorkomen op Facebook en alle andere gerelateerde social-media. Toch maar even opgezocht wat het precies betekende maar http://www.vandale.nl herkende het woord “sog” en “soggen” niet. Maar als je op google even “soggen” in typt dan kom je er gauw genoeg achter. Kennelijk betekend soggen:

1. soggen

soggen werkw. bezig zijn met andere zaken dan studie (‘S’tudie ‘O’ntwijkend ‘G’edrag)   Voorbeeld: `Ik was de hele middag aan het soggen. ` Bron: Wikiwoordenboek – soggen. Spelling ‘soggen‘ komt NIET voor in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie en de spellingwoordenlijst van OpenTaal. Dit wil niet zeggen dat het fout gespeld is. Woorden die niet vaak worden gebruikt, encyclopedische ingangen en woordgroepen worden niet of zelden opgenomen in deze lijsten.
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/soggen

Weten we dat ook weer. Nu toch maar weer eens proberen te slapen, morgen weer een lange dag.